koniec marca

wczoraj wieczorem spadł deszcz, pierwszy raz od kilku naprawdę przepięknych, ciepłych dni. spadł deszcz, a ja musiałam w nim przebiec przez dłuższą drogę. wszystko pachniało jak lato, jak jego środek i ciepły deszcz otarty o asfalt, który dawno nie dotknął wody. weszłam do domu, znalazłam na stole stare zdjęcia z osiemnastych urodzin mojego brata, miałam wtedy lat szesnaście lat i bluzkę w kropki z myszką miki, którą wyjątkowo strasznie lubiłam.

mama specjalnie poukładała je tak, by dozować emocje. najpierw wesoła rodzinka, ciocie z międzyrzeca, ja z sałatką, michał z krótkimi włosami, ja z michałem, ja z mamą, michał z mamą. ja z psotką. ja z babcią. ja z tatą. tato podnosi mnie do góry. ja tańczę z tatą. ja z tatą i babcią.

wszystko rozmywa mi się w jedno. zupełnie nie pamiętam tego dnia. zupełnie nie pamiętam wielu dni. w ogóle mam wrażenie jakbym mało co pamiętała. ta mieszanka deszczu, ciepłego zapachu lata i tych zdjęć spowodowała, że poczułam się tak, jak jakieś 6 lat temu, kiedy wszystko jeszcze miało swoje kolory, pachniało zupełnie inaczej, smakowało tak świeżo i czysto, tak niewinnie i pięknie, miało zapach lata, chodzenia boso po trawie na podleśnej i zabaw w chowanego z własnym kotem.

teraz muszę się spakować. niedługo wyjeżdżam na pół roku. to już zupełnie inny świat i jakby inne jego zasady. wszystko jest takie, że nie wyobrażałam sobie, że takie kiedykolwiek będzie. nie ma miejsca na chodzenie boso po trawie tak często, jakbym tego chciała, mieszkam w bloku, moja kotka nie żyje. brakuje mi wielu chwil, brakuje mi ich w głowie, bo czuję, że ich już tam nie ma. niewiele pozostało po tym, co było.

//