poniedziałek, 24 lipca 2017

24 lipca

Jestem zupełnie otępiona, znów musiałam wrócić do leczenia, znów nic nie czuję. Wszystkie chwile zlewają się w jedno, chociaż dzieje się dużo, chociaż powinnam mieć w sobie pokłady ogromu emocji, radości, słów, krzyczeć o nich głośno, a tymczasem chowam się tak, by nic nie czuć. Piszę to wszystko z drogi w Bieszczady. Muszę uciekać.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz